Skrobia, jest zaliczana do węglowodanów. Chociaż nie ma smaku słodkiego jest cukrem, w którego skład wchodzą dwa wielocukry tj. amyloza i amylopektyna. Występuje wyłącznie w produktach roślinnych i pełni w nich funkcję zapasu energii dla rośliny. Nie jest produktem jednorodnym. Istnieją też jej różne rodzaje. Skrobia jest dla wielu osób podstawowym składnikiem diety. Jednak nie jest dobrze trawiona w formie surowej. Dlatego produkty bogate w skrobię zwykle są pieczone lub gotowane. Występuje głównie w ziarnach zbóż i ziemniakach, a także w niektórych warzywach korzeniowych i nasionach roślin strączkowych. Jest głównym składnikiem bielma zbóż. W układzie pokarmowym człowieka skrobia trawiona jest dwuetapowo: w pierwszej kolejności ulega rozszczepieniu na maltodekstrynę – czyli cukier skrobiowy, w drugiej – na będącą cukrem prostym glukozę.
Zwykle spożywamy skrobię w produktach przetworzonych. Zawierają one niewielką ilość składników mineralnych oraz błonnika. Przez to charakteryzują się wysokim indeksem glikemicznym, stąd są szybko wchłaniane. Ich spożywanie wiąże się ze stymulacją wydzielenia insuliny i przyrostem poziomu glukozy we krwi. Istnieje też frakcja skrobi zwana oporną. Nie jest ona trawiona przez enzymy przewodu pokarmowego i nie ulega wchłanianiu w jelicie cienkim, a gdy w niezmienionej formie trafi do jelita grubego, ulega fermentacji przez bakterie z rodzaju Bifidobacterium i Lactobacillus. Są to probiotyczne bakterie fermentacji mlekowej, które stanowią podstawę zdrowej mikroflory jelit człowieka. Spożywanie skrobi opornej we właściwej ilości (nie więcej niż 50 g dziennie) sprzyja promowaniu wzrostu poziomu bakterii dobroczynnych i przyczynia się do eliminowania bakterii patogennych. Służy to m.in. poprawianiu wchłaniania składników mineralnych diety, obniża poziom cukru i cholesterolu we krwi oraz chroni przed rozwojem raka jelita grubego. Najlepsze źródła skrobi opornej to fasola, otręby pszenne, chleb razowy i banany o zielonej skórce. Nie ustala się odrębnego zalecenia dotyczącego wielkości spożycia skrobi, ponieważ wynika ono z normy spożycia węglowodanów.
Fragment z przygotowywanej do druku książki Zbigniewa Młynarskiego „Jedz dobrze i nie tyj”
